Het heeft het hele weekend hard gewaaid. Zo hard dat het op het strand niet echt aangenaam is, zeker niet voor schoonmoeder van bijna 87. En omdat het weekend is, is het bij alle strandrestaurantjes in de wijde omgeving, waar je redelijk beschut zou kunnen zitten, overvol en dus ook niet echt aangenaam. Dus blijven we het hele weekend thuis. Zaterdag ga ik er zelf wel op uit om foto’s te maken. Te beginnen als ik dochter en haar vriendinnen afzet bij het hotel: deze oude Renault zie ik elke dag voor dit restaurantje naast het hotel staan. Maakt een mooi ‘vintage’ plaatje, vind ik.
Achter mijn rug is het heel wat minder mooi. Zwerfafval vormt een steeds groter probleem in Tunesië. Achter de witte muur rechts op de foto ligt ons ‘buurhotel’ (schuin achter onze flat gelegen), dat deze zomer dicht is wegens gebrek aan toeristen. Bij de lage witte muur links op de foto begint de oprijlaan van ‘ons eigen’ hotel, wat ook nauwelijks Europese toeristen heeft en vol zit met Tunesische en Algerijnse gasten die flinke korting hebben gekregen. De omzet van de bar en het restaurant moet die korting compenseren.
De rest van de oprijlaan.
Later in de middag ga ik in m’n eentje een eindje lopen om meer foto’s te maken. De zon schijnt nauwelijks en door de wind is het lekker weer om te wandelen. Voor ons huis heeft iemand een palmboom gevandaliseerd. Wel handig dat hij zijn telefoonnummer erbij heeft gezet.
Dit is de jeugdherberg waar we vanuit onze slaapkamers op uit kijken. Vroeger hing hier een Frans bord, maar nu is dat vervangen door een gloednieuw Arabisch bord. De Arabisering is in volle gang, wat voor mij niet zo handig is, want ik kan geen Arabisch lezen.
Deze tekst is gelukkig nog wel gewoon Frans. Jaren geleden stuurden we nog wel ansichtkaarten via dit soort brievenbussen, maar sinds er een keer van de 30 verstuurde kaarten er maar één of twee in Nederland aankwamen, zijn we daar mee gestopt.
Op de muur rondom de jeugdherberg zijn traditionele Tunesische tegeltableaus aangebracht.
Als ik er langs loop, lijken ze allemaal verschillend, maar als ik ze later thuis samen in een collage zet, blijken er toch veel dubbele bij te zitten.
Naast de jeugdherberg ligt het openluchttheater, met ervoor het fastfoodkraampje waar echtgenoot en ik vorige week een keer lablabi aten.
Er tegenover weer een plek die mooi had kunnen zijn als er niet zoveel afval had gelegen. Weer met tegeltableaus.
Iets verderop, naast alweer een tegeltableau, de plaatselijke VVV.
Op het mededelingenbord buiten hangt een folder met een plattegrondje van Nabeul. De verhoudingen kloppen absoluut niet, en daar helemaal boven ligt in werkelijkheid geen zee, maar dit kaartje had ik de eerste jaren dat ik hier kwam wel gehad willen hebben. Inmiddels heb ik het allemaal allang zelf uitgevogeld.
Naast de VVV: de toerismeschool. Ik vraag me af of ze nog leerlingen/studenten hebben nu het toerisme zo is ingezakt.
Jammer weer…
Achter deze muur ligt een prachtig huis met een enorm grote tuin, zomaar midden in de stad. De tuin is vreselijk verwaarloosd, en ik heb sterk de indruk dat het huis ook al jaren leeg staat.
Een kijkje door het hek in die verwaarloosde tuin.
Verwaarloosd maar nog steeds sfeervol.
Dit lijkt me het hoofdgebouw.
Er staat een soort prieeltje in de tuin.
En een paar van dit soort bouwwerkjes, met een hek er omheen.
Nog een.
Ik loop terug naar huis. Aan de overkant heeft onze palmboomvandaal ook een straathoek beklad.
Deze zijstraat ziet er dan weer keurig uit. Geen zwerfafval te bekennen, en gek genoeg ook geen enkele palmboom.
Weer thuis. Onze ramen zijn onzichtbaar achter de boom.
Ik neem nog even de lift naar de hoogste verdieping om te zien of het dak open is.
Nee dus. Foto’s van het uitzicht moeten tot een andere keer wachten.
Laatste foto van de dag, en van het weekend.
haagjes 
Plaats een reactie